Θα πληρώνουμε περισσότερα στη ΔΕΗ για τις λάμπες «οικονομίας» με τους «έξυπνους» μετρητές

Γράφει:

ο Χρήστος Μουσουλιώτης

Ένα άρθρο για τους «έξυπνους» μετρητές τής ΔΕΗ γραμμένο από τον  πολυεπιστήμονα κ. Ζουγανέλη με ώθησε να γράψω ορισμένα σημαντικά δεδομένα, άγνωστα στους καταναλωτές, που αποκαλύπτουν μια ακόμα «απάτη» με την υποτιθέμενη χαμηλή δαπάνη ενέργειας των λαμπτήρων «οικονομίας» αλλά και τον επερχόμενο μεγαλύτερο λογαριασμό που θα μας χρεώνει η ΔΕΗ εξαιτίας των «οικονομικών».

 

 

Ο κ. Ζουγανέλης προβλέπει ότι με τους «έξυπνους» μετρητές θα καταγράφεται και η άεργη ισχύς χωρίς ωστόσο να διευκρινίζει κάτι περισσότερο για το ζήτημα. Η άεργη ισχύς την οποία προβλέπει ότι θα πληρώνουμε με την εγκατάσταση των «έξυπνων» μετρητών, θα είναι πολλαπλάσια επειδή οι λαμπτήρες «οικονομίας»  δαπανούν άεργο ισχύ, η οποία δεν καταγραφόταν μέχρι σήμερα και ούτε πληρωνόταν, σε αντίθεση με τη μηδενική άεργο ισχύ των λαμπτήρων πυράκτωσης.

Αυτό το μείζον θέμα αναφέρθηκε αρχικά από τον καθηγητή τού Εθνικού Μετσοβείου Πολυτεχνείου Φραγκίσκο Τοπαλή και τον διδάκτορα Μηχανικό τού ΕΜΠ Ιωάννη Γκόνο. Σε άρθρο τους βασισμένο σε εργαστηριακά ευρήματα αναφέρονται στην άεργο ισχύ των συμπαγών λαμπτήρων πυράκτωσης.¹

Η άεργη ισχύς είναι η δαπάνη ενέργειας που προκαλούν οι λαμπτήρες «οικονομίας», την οποία υφίσταται το δίκτυο τής ΔΕΗ, η οποία ωστόσο δεν καταγράφεται στους λογαριασμούς των οικιακών καταναλωτών, αλλά μόνο στις επιχειρήσεις.

Φυσικά η δαπάνη ενέργειας – άεργος ισχύς ονομάζεται επιστημονικά – είναι σχεδόν αμελητέα για μια μικρή λαμπίτσα των 40W. Μετατρέπεται ωστόσο σε τεράστιο μέγεθος όταν αφορά εκατομμύρια Έλληνες ή εκατοντάδες εκατομμύρια Ευρωπαίους ή τα δεκάδες δισεκατομμύρια λαμπτήρων από τους καταναλωτές τού πλανήτη.

Η άεργη ισχύς – καταναλώνει ενέργεια από κάθε ΔΕΗ τής Γης, καίγεται δηλαδή άνθρακας ή άλλες ύλες για να παραχθεί, αλλά δεν μπαίνει στο σακουλάκι των υπολογισμών τής Greenpeace και τής ΕΕ με αποτέλεσμα οι αναφορές ότι η δαπάνη ενέργειας των λαμπτήρων “οικονομίας” που αντιστοιχούν σε Χ ποσό να είναι ψευδείς.

Όπως σημειώνουν οι ανωτέρω ερευνητές «προκαλείται αύξηση της άεργης κατανάλωσης με αποτέλεσμα ο συντελεστής ισχύος να υπερβαίνει με δυσκολία την τιμή του 0,60. Ο χαμηλός συντελεστής ισχύος δεν διορθώνεται εύκολα με κύκλωμα αντιστάθμισης το οποίο εξ άλλου συμπεριλαμβάνεται στο ενσωματωμένο ηλεκτρονικό κύκλωμα έναυσης. Το μόνο που επιτυγχάνει το ενσωματωμένο κύκλωμα είναι η διόρθωση του συνημιτόνου τής θεμελιώδους, δηλαδή η μείωση τής διαφοράς φάσης μεταξύ τής τάσης και τής θεμελιώδους συνιστώσας του ρεύματος. Στην περίπτωση όμως των αρμονικά παραμορφωμένων ρευμάτων ο χαμηλός συντελεστής ισχύος δεν ταυτίζεται με το συνημίτονο. Έτσι παρατηρείται το φαινόμενο να καταναλώνουν οι ηλεκτρονικοί λαμπτήρες άεργη ισχύ ενώ το συνημίτονό τους πλησιάζει τη μονάδα».

Τι σημαίνει αυτό;

Αυτό μεθερμηνευόμενο σημαίνει ότι υπάρχει ένα είδος «κρυφής» κατανάλωσης ισχύος που δεν εισέρχεται στους υπολογισμούς που αποδίδουν την πραγματική κατανάλωση των λαμπτήρων. Το συμπέρασμα είναι ότι οι όποιες συγκριτικές μετρήσεις στην κατανάλωση μεταξύ ΣΛΦ και λαμπτήρων πυράκτωσης είναι μη πραγματικές.

Ο καθηγητής Θαλής Παπάζογλου επικεφαλής τού Εργαστηρίου Συστημάτων Ηλεκτρικής Ενέργειας στο Ανώτατο Τεχνολογικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα Κρήτης με άρθρο του στο «Βήμα»² διευκρινίζει ότι η άεργη ισχύς παίζει παρασκηνιακό, αλλά καθοριστικό ρόλο στην εύρυθμη λειτουργία τού δικτύου τής ΔΕΗ, ρυθμίζοντας ή απορυθμίζοντας το δίκτυο με αποτέλεσμα πολλές φορές την κατάρρευσή του.

Με αυτό τον τρόπο ερμηνεύεται η προτροπή των επιστημόνων κ. Τοπαλή και Γκόνου να μην γίνει ευρεία εφαρμογή των λαμπτήρων “οικονομίας” προς το παρόν, (επειδή υπάρχει κίνδυνος κατάρρευσης τού δικτύου), τής ΔΕΗ μέχρι να επιλυθούν τα σχετικά τεχνικά προβλήματα τής άεργης ισχύος.

Ιδού ορισμένα από αυτά που αναφέρει ο κ. Θ. Παπάζογλου:

Άεργη ισχύς

«Τι είναι η άεργη ισχύς και γιατί μπορεί να παίζει καθοριστικό, παρασκηνιακό κατά μιαν έννοια, ρόλο σε τέτοιες περιπτώσεις; Με τις κοινές γνώσεις, ο όρος άεργη ισχύς μπορεί να ακούγεται αντιφατικός. Γιατί η ισχύς είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το έργο και με την ενέργεια. Παρ’ όλα αυτά όμως η περίπτωση λειτουργίας ενός ΣΗΕ έχει αυτή την ιδιαιτερότητα. Το εναλλασσόμενο ρεύμα το οποίο χρησιμοποιείται στα ΣΗΕ έχει πλάι στα σημαντικά πλεονεκτήματά του αυτό το μειονέκτημα. Για να μεταφέρει δηλαδή κανείς την καθαυτό πραγματική ισχύ που χρειάζεται, αναγκάζεται να δεχτεί και την άεργη ισχύ, μια παλινδρομούσα, ή κατά μιαν έννοια παρασιτική, ισχύ η οποία όμως είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ευστάθεια της λειτουργίας του ΣΗΕ και συνεπώς αν υπάρχει έλλειμμα της απαιτούμενης άεργης ισχύος το Σύστημα κινδυνεύει να χάσει την ευστάθεια και ίσως τελικά να οδηγηθεί σε ολική σβέση.

Έτσι λοιπόν, το θέμα δεν είναι απλά και μόνο αν έχουμε τη διαθέσιμη ισχύ να καλύψουμε το ζητούμενο ηλεκτρικό φορτίο! Εύλογο είναι το ερώτημα: πού έγκειται η δυσκολία κάλυψης των απαιτήσεων της άεργης ισχύος; Δυστυχώς, η άεργη ισχύς είναι θα λέγαμε «δύστροπη», δηλαδή δεν μεταφέρεται καθόλου εύκολα! Η μεταφορά άεργης ισχύος συνεπάγεται πτώση της τάσης. Στο ελληνικό ΣΗΕ τα κέντρα παραγωγής είναι άλλα μακρύτερα και άλλα πιο κοντά στα καταναλωτικά Κέντρα. Η απαιτούμενη άεργη ισχύς δεν είναι δυνατόν να καλύπτεται εξ ολοκλήρου από τα μακρινά κέντρα παραγωγής ή τις εισαγωγές. Για παράδειγμα, το μεγάλο μπλακάουτ της 12ης Ιουλίου 2004 στο ελληνικό ΣΗΕ, που είχε αποτέλεσμα να τεθεί εκτός τάσης το νότιο μισό τμήμα της Ελλάδας, οφειλόταν στην ανεπάρκεια κάλυψης των αυξημένων αναγκών άεργης ισχύος που υπήρχαν λόγω της μεγάλης φόρτισης των γραμμών υπερυψηλής τάσης Βορρά – Νότου. Στην περίπτωση εκείνη υπήρχε η διαθέσιμη παραγωγή ισχύος για την κάλυψη της ηλεκτρικής ζήτησης, όμως αυτό δεν ήταν ικανό για να κρατήσει την ευστάθεια του Συστήματος.

Διαθεσιμότητα και ευστάθεια

Συμπέρασμα: κάποιες περικοπές φορτίου επιβάλλονται ορισμένες φορές για να είναι δυνατή η ρύθμιση και να κρατηθεί η ευστάθεια του Συστήματος, παρ’ ότι μπορεί να φαίνεται ότι υπάρχει η διαθέσιμη ισχύς παραγωγής για να καλύψει όλη την ηλεκτρική ζήτηση».

Σημειώνεται ότι οι λάμπες πυράκτωσης καταναλώνουν την ηλεκτρική ισχύ που τους παρέχεται χωρίς καμία άλλη διαδικασία. Το αντίθετο συμβαίνει με τους “οικονομικούς”οι οποίοι περιέχουν ένα πολύπλοκο ηλεκτρονικό κύκλωμα – που διορθώνει τη χαμηλή άεργο ισχύ τους και την υψηλή συνολική διαταραχή των αρμονικών ακτινοβολιών (χωρίς να τις εξαφανίζει). Α

Από τη στιγμή που αυτό δεν συμβαίνει, τότε οι “οικονομικοί” ζητούν ισχύ από το σύστημα ηλεκτροδότησης, που «κυλά» εντός των καλωδίων με ένα είδος διογκούμενων κυμάτων (καταιγίδες), και με αυτό τον τρόπο αλλοιώνεται προς το χειρότερο η ηλεκτρική ροή και αυξάνεται η απώλεια ρεύματος στο γενικότερο κύκλωμα με επιπλέον προεκτάσεις, όπως είναι η κατάρρευση μετασχηματιστών και η καύση των καλωδίων πολύ γρηγορότερα από το σύνηθες, ή ακόμα και η εκδήλωση πυρκαγιών.

Αυτό είναι τελικά το γεγονός που έχει ωθήσει πολλούς ερευνητές να δηλώνουν ότι οποιαδήποτε κέρδος υπάρχει με τους λαμπτήρες “οικονομίας” χάνεται εξαιτίας τής άεργης ισχύος τους και των υψηλών αρμονικών τους, (οι οποίες προκαλούν πλήθος προβλημάτων υγείας). Μερικοί μάλιστα προτρέπουν τις βιομηχανίες παραγωγής ρεύματος να χρεώνουν στους καταναλωτές τις δαπάνες για τα διορθωτικά μέτρα που απαιτούνται.

Τι αποκρύπτεται

Το γεγονός που αποκρύπτεται είναι ότι κάθε λαμπτήρας «οικονoμίας» «τραβάει» ηλεκτρισμό περισσότερο από όσο αναφέρεται. Για παράδειγμα ένας λαμπτήρας 18W «τραβάει» ενέργεια έως και 20W εάν διαθέτει ηλεκτρονικό εκκινητή. Εάν ο εκκινητής είναι μαγνητικός, τότε χρειάζεται έως και 25W!⁴

Από τα ανωτέρω αποκαλύπτεται μια ακόμα κρυφή δαπάνη ενέργειας και απόκρυψη γεγονότων, δηλαδή «κρυφά» αέρια τού θερμοκηπίου στην ατμόσφαιρα, από τους λαμπτήρες εξοικονόμησης ενέργειας κάτι που δεν συμβαίνει με τις λάμπες πυράκτωσης.

Στην ουσία αυτή η κατάσταση είναι ένα καλά κρυμμένο γεγονός. Η άεργη ισχύς, αυξάνει τη δαπάνη ενέργειας των «οικονομικών» και δεν υπολογίζεται, ούτε χρεώνεται στους απλούς καταναλωτές. Αυτό σημαίνει σε απλά ελληνικά ότι υπάρχει μια αόρατη αλλά υπαρκτή δαπάνη ενέργειας, που τη γνωρίζουν οι ειδικοί και θα χρεώνεται στο εξής με τη χρήση των έξυπνων μετρητών. Αυτή η ισχύς μέχρι σήμερα δεν χρεώνεται στους οικιακούς καταναλωτές, παρά μόνο στις βιομηχανίες και επιπλέον δεν συνυπολογίζεται στη δαπάνη ενέργειας των “οικονομικών”…

Εκτιμώ ότι μπορεί να αποτελεί διαφημιστικό ελιγμό για να φαίνεται (και να διαφημίζεται…) ότι δαπανούν λιγότερη ενέργεια οι «οικονομικές». Το ζήτημα ωστόσο, αφορά το διά ταύτα. Δηλαδή ποιος χάνει τελικά σε χρήμα και σε ρύπανση τού περιβάλλοντος, δεδομένου ότι η φύση τού εναλλασσόμενου ρεύματος χρειάζεται την άεργο ισχύ για να ανάψει τους «οικονομικούς» (δεν χρειάζεται για τις λάμπες πυράκτωσης), αλλά κανείς δεν την αναφέρει στις εξισώσεις που μετρούν αέρια τού θερμοκηπίου και χρηματική δαπάνη. Με αυτούς και άλλους τρόπους βάφουν με πράσινο χρώμα τις ρυπαρές για το περιβάλλον και τοξικές για τους ανθρώπους λάμπες «οικονομίας».

Το άρθρο τού κ. Ζουγανέλη μπορείτε να το διαβάσετε εδώ: http://zcode-gr.blogspot.gr/2014/06/k.html

και από εδώ μαζί με ένα ακόμα για το ίδιο θέμα: http://www.mousaios.gr/νέοι-μετρητές-της-δεη-ένας-δούρειος-ίπ/

———————————

1 Υπάρχει λόγος να αντικαταστήσουμε τους λαμπτήρες πυρακτώσεως;» Δημοσίευση: 9 Ιουνίου 2008 – Φραγκίσκοs Β. Τοπαλήs και Ιωάννηs Φ. Γκόνοs – http://www.flashlight.gr/index.php?maincat=12&subcat=37&newsid=490

2 http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=33&artid=187655&dt=23/03/2008

3 

4 http://www.lrc.rpi.edu/programs/NLPIP/PDF/VIEW/SRCFL_DL.pdf Σελίδα 3.

 

 

 

Advertisements

Η κοροϊδία των καταναλωτών με την ακύρωση παραγωγής καλύτερων λαμπτήρων πυράκτωσης

Τού Χρήστου Μουσουλιώτη

Tο μικρό 3σέλιδο κείμενο σε PDF που ακολουθεί, είναι ιστορικό ντοκουμέντο με το οποίο αποδεικνύεται πέραν κάθε αμφιβολίας η μέγιστη κοροϊδία των καταναλωτών από κυβερνήσεις, πολιτικά κόμματα, ποικίλους οργανισμούς και οικολογούντες, με τη συστηματική πλύση εγκεφάλου στην οποία υπεβλήθησαν ότι δήθεν η μετάβαση από τους λαμπτήρες πυράκτωσης στις λάμπες «εξοικονόμησης» αποτελεί αναγκαιότητα για να μειωθεί η ρύπανση τού περιβάλλοντος και τα θερμοκηπιακά αέρια.

Επίσης, δείχνει σαφώς τον θολό ωκεανό στον οποίο κολυμπάνε οι δυστυχείς καταναλωτές μέσα στον οποίο συνυπάρχουν μέγιστοι κίνδυνοι για την ανθρώπινη υγεία, μεγατόνοι άγνοιας, ποικίλα κρυφά και φανερά συμφέροντα καλυμμένα πίσω από φανφαρώδεις και ξύλινες λέξεις, όπως προστασία τού περιβάλλοντος, πράσινη πολιτική, μείωση των αερίων τού θερμοκηπίου και πολλοί άλλοι λαγοί με πετραχήλια.

Το αναμφισβήτητο γεγονός που συνέβη είναι ότι αφανή αλλά πανίσχυρα επαγγελματικά συμφέροντα και ίντριγκες στην πολιτική σκηνή των ΗΠΑ,^[1] ματαίωσαν μια εξαιρετικά αποδοτική προσπάθεια για το περιβάλλον, μέσω τής ακύρωσης παραγωγής των κατά τέσσερις φορές καλύτερων λαμπτήρων πυράκτωσης από τους σημερινούς! Ταυτόχρονα (και περιέργως) το αμερικανικό σκέλος τής  Greenpeace έμεινε απαθές και σιωπηλό αντί να ανέβουν οι ακτιβιστές της σε κάποια καμινάδα κάποιου εργοστασίου τής GE ζητώντας επιτακτικά την εφαρμογή τής σωτήριας για την ανθρώπινη υγεία και το περιβάλλον καινοτόμου τεχνολογίας.

Αυτό το γεγονός, η παραγωγή τους, που ήταν υπέροχη επαναστατική τεχνολογική καινοτομία θα έκανε τους νέους λαμπτήρες πυράκτωσης κατά πολύ αποδοτικότερους από τους «πράσινους» λαμπτήρες υδραργύρου, και θα έληγε εν τη γενέσει του το (τοξικό) πράσινο παραμύθι που έχει πλεχτεί γύρω από τους «οικονομικούς», ένα παραμύθι που προωθείται έντονα είτε λόγω άγνοιας, είτε λόγω συμφερόντων από περιβαλλοντικές οργανώσεις και την πλειοψηφία των πολιτικών κομμάτων και κυβερνήσεων.

Βεβαίως, το ερώτημα που δεν έχει απαντηθεί από κυβερνήσεις, πολιτικά κόμματα, περιβαλλοντικές οργανώσεις και λοιπούς οικολογούντες είναι το εξής:

Γιατί δεν αφιέρωσαν όλοι οι ανωτέρω την πλήρη ισχύ τους ώστε να ολοκληρωθεί η παραγωγή των πραγματικά φιλικών για το περιβάλλον λαμπτήρων πυράκτωσης τής  GE, οι οποίοι δεν θα είχαν όσα έχουν οι λάμπες «οικονομίας, όπως είναι το θανατηφόρο μπλε φάσμα, τα εξαιρετικά ρυπογόνα και καρκινογόνα πλαστικά, την εκπομπή ραδιοσυχνοτήτων και ισχυρών ηλεκτρομαγνητικών πεδίων, τον υδράργυρο, τις υπεριώδεις ακτινοβολίες και τα πάμπολλα τεχνικά προβλήματα στη χρήση τους και αντ’ αυτού έριξαν όλο το βάρος τους στη νομοθετική (και πιθανώς παράνομη) προώθηση υπερτοξικών προϊόντων που η απατηλή πράσινη διαφήμιση τα έχει καθιερώσει με το όνομα λάμπες «οικονομίας»;

Για περισσότερα εδώ:

Στο βωμό των κερδών «θάφτηκε» η λύση από την General Electric για πραγματικά πράσινους λαμπτήρες πυράκτωσης

---

^[1] http://www.federalobserver.com/2010/09/12/caruba-turning-off-the-incandescent-light-of-liberty/

Το αντιεπιστημονικό πόρισμα τής επιστημονικής επιτροπής που έβαψε πράσινους τοξικούς λαμπτήρες

Ετικέτες

λάμπες οικονομίας, SCENIHR

Γράφει:

Ο Χρήστος Μουσουλιώτης

Ευχαριστώ την Ευρωπαϊκή Επιτροπή που μου πρόσφερε τόσο γενναιόδωρα την απόδειξη ότι είναι απολύτως έγκυρα  όσα έγραφα ήδη από το 2009 για τις βλάβες στην υγεία που προκαλούν οι λάμπες «οικονομίας».

Σύμφωνα με τις δηλώσεις τής Ε.Ε. στο μακρινό 2008 η ασφάλεια χρήσης των λαμπτήρων «εξοικονόμησης» ελέγχθηκε συστηματικά. Ωστόσο, αυτή η ίδια έδωσε εντολή, για νέο ψάξιμο τής ήδη (υποτίθεται) εξονυχιστικά ψαγμένης ασφάλειάς τους και μετά το πρώτο επιστημονικό και λαθεμένο επιστημονικό πόρισμα τού 2008 είχαμε το 2012 νέο, από την ίδια επιστημονική επιτροπή, που με το πρώτο της πόρισμα έδωσε το πράσινο φως για να γίνει κοινοτική οδηγία μια άθλια, λαθεμένη και γελοία ιδέα, η εξοικονόμηση ενέργειας με τον τεχνητό φωτισμό σε βάρος τής υγείας μας.

Το καταπληκτικό με αυτή την τραγική φαρσοκομωδία ήταν και είναι οι ανύπαρκτες αντιδράσεις των κυβερνήσεων, πολιτικών κομμάτων και περιβαλλοντικών οργανώσεων, ειδικά τής  Greenpeace, η οποία πριν καν υπάρξει οποιαδήποτε έρευνα διαβεβαίωνε τους καταναλωτές ότι αυτές οι τοξικές λάμπες είναι πράσινα αγγελουδάκια και δεν προκαλούν κανένα πρόβλημα υγείας.

 

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Είναι δυνατόν η επιστημονική άγνοια, οι ασάφειες και τα λάθη να στηρίζουν μια απόφαση τής Κομισιόν που καταργεί τη χρήση ενός ασφαλούς και δοκιμασμένου προϊόντος μέσα στο διάστημα ενός αιώνα περίπου, εν προκειμένω τής λάμπας πυράκτωσης, και να εισάγουν στη ζωή των πολιτών τής Ευρωπαϊκής Ένωσης ένα εν τη γενέσει του τοξικό προϊόν, τους λαμπτήρες «εξοικονόμησης» (και σε προέκταση τα LED), τα οποία παραμένουν άγνωστο, ακόμα και σήμερα, σύμφωνα με την άποψη τής επιστημονικής επιτροπής τής Ε.Ε., εάν προκαλούν βλάβες στην ανθρώπινη υγεία, σε ποιο βάθος και σε ποια έκταση;

Φυσικά…, δεν είναι δυνατόν!

Και όμως.

Αυτό το ανήκουστο συνέβη, όπως θα φανεί στη συνέχεια, με την παράθεση των απόψεων τής ίδιας τής επιστημονικής επιτροπής των ειδικών τής Κομισιόν με το μακροσκελές όνομα «Επιστημονική Επιτροπή για τους Ανακύπτοντες και τους Πρόσφατα Εντοπιζόμενους Κινδύνους για την Υγεία»(SCENIHR), η οποία με το ατελές, αντιεπιστημονικό και επικίνδυνο για τους καταναλωτές πρώτο πόρισμά της άναψε το 2008 το πράσινο φως στους τεχνοκράτες τής Ευρωπαϊκής Επιτροπής για να νομοθετήσουν λανθασμένα την απαγόρευση χρήσης των λαμπτήρων πυράκτωσης.¹

Μια πράξη, που αποτελεί την πλέον προκλητική, μοναδική και παράλογη απαγόρευση χρήσης ασφαλούς προϊόντος, φιλικού προς το περιβάλλον και ασφαλούς για τους καταναλωτές, στο όνομα μιας απολύτως λαθεμένης, στα όρια τού γελοίου γενικότερης επιχειρηματολογίας υπέρ τής προστασίας τού περιβάλλοντος και τής εξοικονόμησης ενέργειας.

Μέχρι την ανιστόρητη και επικίνδυνη απόφαση τής Κομισιόν το 2008, γνωρίζαμε μόνο για απαγορεύσεις προϊόντων που η χρήση τους επέφερε κινδύνους στους καταναλωτές. Ωστόσο, ηοδηγία τής Κομισιόν έσπασε κάθε ρεκόρ παραλογισμού επειδή απαγόρευσε για πρώτη φορά στην ιστορία ένα απολύτως ασφαλές προϊόν. Ταυτόχρονα εισάγοντας ένα τοξικό προϊόν για καθημερινή χρήση, έσπασε κάθε ρεκόρ ανοησίας και αθλιότητας.

Η πρωτοφανής οδηγία της, όπως θα δείξω στη συνέχεια, εκτός από λαθεμένη και ρυπαρή για το περιβάλλον, είναι επικίνδυνη για όλους τους καταναλωτές. Ταυτόχρονα αποτελεί προϊόν δράσης των λόμπι των πολυεθνικών φωτισμού, ενώ προκαλεί ρίγη αγαλλίασης στις τράπεζες που κερδίζουν τεράστια ποσά χορηγώντας δάνεια σε πληθώρα κρατών για την αγορά εκατοντάδων εκατομμυρίων λαμπτήρων τού υποτιθέμενου πράσινου φωτισμού, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά προϊόν δράσης τής απύθμενης άγνοιας εκ μέρους των οικολογούντων και αφέλειας, άγνοιας ή καιροσκοπισμού εκ μέρους των κυβερνώντων.

Η οδηγία 2005/32/ΕΚ, η οποία εκδόθηκε στις 18/03/2008 θα παραμείνει στην ιστορία ως διατηρούσα την παγκόσμια πρωτοτυπία να επιβάλλει εμμέσως ένα προϊόν που όταν ανάβει εκλύει τέσσερα τοξικά αέρια εξαιτίας τής θέρμανσης των πλαστικών μερών του.

Επιπλέον, όταν ανάβει εκπέμπει και τα τρία είδη Α, Β και Γ υπεριωδών ακτινοβολιών. Ειδικά για τους ανθρώπους και κάθε είδος στη Γη η Γ είναι η πλέον επικίνδυνη. Αυτή η θανατηφόρα ακτινοβολία Γ μέχρι την ιστορική οδηγία τής Κομισιόν δεν έφθανε ποτέ στην επιφάνεια τού πλανήτη μας, επειδή τη σταματούσε η στρατόσφαιρα. Σήμερα κατακλύζει κάθε χώρο όπου βρίσκονται λάμπες «οικονομίας» σύμφωνα και με την σαφέστατη παραδοχή και τής ίδιας τής επιστημονικής επιτροπής τής Κομισιόν και με την προς το χειρότερο επιβεβαίωση ενός εγκυρότατου αμερικανικού πανεπιστημίου.

Προσθέστε στα ανωτέρω το γεγονός ότι κάθε «οικονομική» (ή LED), όταν ανάβει εκπέμπει ισχυρότατο φάσμα στο μπλε με αποτέλεσμα να διαταράσσει βάναυσα, κατά τη νυχτερινή χρήση της, τους βιολογικούς ρυθμούς, (κιρκάδιους) και συνακόλουθα έναν από τους βασικότερους αδένες τού ανθρώπινου σώματος. Την επίφυση.

Εκτός των ανωτέρω κάθε λάμπα «οικονομίας» περιέχει υδράργυρο, (οι LED δεν περιέχουν υδράργυρο αλλά το φως τους βλάπτει την εξωτερική επιφάνεια και το βυθό των οφθαλμών), το δεύτερο τοξικότερο μέταλλο στη Γη, μετά το πλουτώνιο, με αποτέλεσμα κάθε πιθανή θραύση της δημιουργεί μύρια προβλήματα και ταυτόχρονα βλάβες στην υγεία και αξεπέραστη ρύπανση στο περιβάλλον. Σε όλα αυτά προσθέστε πολλά άλλα προβλήματα και περιορισμούς στη χρήση της, όπως αναλύω εκτενέστατα σε πληθώρα κεφαλαίων αυτού τού βιβλίου.

Καλύψαμε την εισαγωγή έως εδώ; Σαφώς όχι. Έχουμε (συμβαίνουν σε όλη τη Γη) τα τεράστια προβλήματα στην ανακύκλωση των τοξικών υλικών τους και ταυτόχρονα μεγάλη δαπάνη ενέργειας, επειδή για να συμβεί αυτή η έστω φριχτή και ανάπηρη ανακύκλωση, απαιτείται μεγάλη δαπάνη ενέργειας, όπως απαιτείται μεγάλη δαπάνη ενέργειας και αντίστοιχη ρύπανση τού περιβάλλοντος για την εξόρυξη των υλικών τους, αναγκαίων για την παραγωγή των λαμπτήρων «οικονομίας». Με ένα εξ αυτών, το βασικότερο, τις σπάνιες γαίες, να αφήνει στο έδαφος ραδιενεργά κατάλοιπα μετά το χημικό διαχωρισμό τους(!) ενώ ορισμένες από αυτές τις σπάνιες γαίες που βρίσκονται στις λάμπες «οικονομίας» είναι κι αυτές ραδιενεργές!

Μέσα σε όλα αυτά, οι επιστήμονες που γνωμοδότησαν ότι οι λαμπτήρες «οικονομίας» είναι ασφαλείς στη χρήση τους για τους κατοίκους τής Ε.Ε., έκαναν κάτι πρωτοφανές και αντιεπιστημονικό. Δηλώνοντας ότι δεν υπάρχουν εργασίες σχετικές με τους λαμπτήρες «οικονομίας» χρησιμοποίησαν επιλογές από παλαιότερες εργασίες σχετικές με τους διαφορετικούς σωληνωτούς λαμπτήρες φθορισμού!

Διευκρινίζεται ότι η έρευνα τής επιτροπής δεν διεξήχθη αυθορμήτως αν και θα έπρεπε. Προκλήθηκε ύστερα από καταγγελίες και αιτήματα προς την Ε.Ε. ομάδων πασχόντων με δερματικές παθήσεις, φωτοευαισθησίες, ηλεκτροευαισθησίες, ακόμα και AIDS.

Δυστυχώς για τους πολίτες τής Ε.Ε. τα συμπεράσματα τής Επιτροπής είναι αντιεπιστημονικά επειδή κρίνουν ένα προϊόν διαμέσου μιας τερατώδους τεθλασμένης, που βασίζεται σε ένα άλλο τοξικό προϊόν, τις παλιές λάμπες φθορισμού (σωληνωτές κ.λπ.) ενώ τα συμπεράσματά της δεν ελέγχθηκαν από άλλους ανεξάρτητους οργανισμούς ή ειδικούς, ούτε υπήρξε εξονυχιστικός έλεγχος σε ζητήματα διαπλοκής όλων των μελών που συνέταξαν την έκθεση.

Επιπλέον, το απίστευτο που συνέβη ήταν ότι τα συμπεράσματα που έδωσαν το πράσινο φως κι έγιναν νόμος δεν ήταν τελικά. Αντιθέτως και κατά παράδοξο τρόπο, η σκανδαλώδης πρώτη απόφαση τής επιστημονικής επιτροπής (υπήρξε και δεύτερη) βασίστηκε σε λαθεμένα δεδομένα και άνοιξε την πόρτα στους συμπαγείς λαμπτήρες φθορισμού. Κι ενώ, δεν ήταν τελική θεωρήθηκε αμετάκλητα οριστική από την Ε.Ε. για να δρομολογήσει τη γελοία και λανθασμένη οδηγία της.

Το γαϊτανάκι των παραδοξοτήτων δεν σταματά εδώ. Μετά από την οριστική δήθεν επιστημονική κρίση και το λαθεμένο εξαγόμενο σχετικά με την ασφάλεια στη χρήση των «οικονομικών», έχουμε και το «πραξικόπημα» των ευρωβουλευτών τής Επιτροπής Περιβάλλοντος τού Ευρωκοινοβουλίου, οι οποίοι, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, ως μόνη γνώση για να αποφασίσουν και να δώσουν το «ναι», διέθεταν βαθιά άγνοια για τους πολλαπλούς κινδύνους των «οικονομικών».

Στη συνέχεια η Κομισιόν έχοντας στα χέρια της τη λαθεμένη και επικίνδυνη πρώτη γνωμάτευση τής επιστημονικής της επιτροπής και τις ψήφους άγνοιας των περισσότερων μελών τής Επιτροπής Περιβάλλοντος θεσμοθέτησε αυτή την αθλιότατη και επικίνδυνη κοινοτική οδηγία η οποία είναι υποχρεωτική στην εφαρμογή της για τα κράτη – μέλη.

Τελειώσαμε εδώ;

Όχι.

Έρχεται κάτι σημαντικό.

 

---

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΑΠΟ ΕΔΩ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΗΣ ΣΧΕΤΙΚΗΣ ΕΡΕΥΝΑ ΣΕ ΑΡΧΕΙΟ PDF:

Το αντιεπιστημονικό πόρισμα τής επιστημονικής επιτροπής

———————————————————————————————

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Το 2011 η Κομισιόν ξύπνησε! Μετά το αρχικό αίτημά της το 2008 με το οποίο ζητούσε μια περιορισμένη έρευνα σχετικά με την πρόκληση προβλημάτων υγείας σε συγκεκριμένους καταναλωτές από τους «οικονομικούς», ζήτησε από την ίδια επιστημονική επιτροπή να έχει διευρυμένη σύνθεση και να της δώσει νέα συνολικότερη έρευνα για πιθανές βλάβες στην υγεία από τους «οικονομικούς»,²αλλά αυτή τη φορά όχι για ειδικές ομάδες πασχόντων, για το σύνολο τού πληθυσμού. Τέλεια…

1Σ.τ.Χ.Μ.: Η διαδικασία που οδήγησε στην απαγόρευση χρήσης λαμπτήρων πυράκτωσης και την αναγκαστική εκ των πραγμάτων που ακολούθησαν χρήση τοξικών λαμπτήρων ήταν μακρόχρονη. Ξεκίνησε με την Οδηγίας 2005/32/ΕC τού Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και τού Συμβουλίου στις 6 Ιουλίου τού 2005 με την οποία τέθηκε η βάση για να υπάρξουν οι προδιαγραφές σε προϊόντα που χρησιμοποιούν ενέργεια κατά τη χρήση τους.

Ακολούθως πίσω από τη σκηνή η δράση τού λόμπι των εταιρειών φωτισμού έδρασε αποδοτικά με αποτέλεσμα να καταλήξουμε στην απολυταρχική εφαρμογή αλλαγής ενός πλήρως ασφαλούς είδους φωτισμού. Ατό το παρασκήνιο αναλύει εν μέρει ικανοποιητικά με άρθρο του το γερμανικό περιοδικό “Σπίγκελ”. Το παραθέτω αυτούσιο εξαιτίας τής ιστορικής του αξίας:

{‘Dictatorship of the Bureaucrats’: Light-Bulb Ban Casts Shadow over EU Democracy, By Michaela Schiessl – Spiegel online.

“The EU has made a decision without consulting citizens and, in doing so, it has massively intervened in our quality of life,” says Hannot, the light- bulb activist. This paternalism and lack of transparency almost aggravates him more than doing without the stronger, warmer light of incandescent light bulbs. The makers of the documentary film “Bulb Fiction” even speculate that the European light-bulb lobby, including major companies like Philips and Osram, are behind the demise of the cheaper incandescent light bulb given the much larger profit margins associated with more expensive energy-saving light bulbs.

But there is also someone else behind the phase-out of incandescent bulbs: Sigmar Gabriel, the current chairman of he center-left Social Democratic Party (SPD), Germany’s largest opposition party.

The 53-year-old — who is undoubtedly a shining light for the Social Democrats today — wanted to make a name for himself in 2007, when he was the federal environment minister. At the time, Germany was ruled by a grand coalition made up of the SPD, Chancellor Angela Merkel’s center-right Christian Democratic Union (CDU) and its Bavarian sister party, the Christian Social Union (CSU), and Germany had just assumed the six-month rotating presidency of the European Council presidency in Brussels. Gabriel was seeking the international spotlight.

In February, after Australia announced a ban on incandescent light bulbs, Gabriel wrote to the EU environment commissioner, saying: “Europe can no longer afford products with a degree of efficiency of only 5 percent, such as conventional light bulbs.”

He proposed using the Ecodesign Directive, drafted in the European Parliament in 2005, as the legal basis for a ban in Europe. Under the directive, products that consume energy must be designed to be as energy-efficient as possible.

The EU parliamentarians were just as enthusiastic as the Council of the European Union. Perhaps it was because a ban on incandescent light bulbs, which would be relatively easy to implement, would enable them to score some quick victories on the climate front. After all, the EU’s pledge to reduce carbon dioxide emissions by 20 percent by 2020 was highly ambitious from the start.

The proposed light-bulb ban had come along at just the right time, and it was up to the Commission to develop the necessary directives. The complicated EU process known as comitology, whereby its legislative bodies delegate detailed implementing measures to the executive, had begun. Since then, the issue has been an ongoing topic in back-room meetings in Brussels.

In a preliminary study, experts working with representatives from both industry and environmental groups developed a working document. In March 2008, the document was submitted to the Ecodesign Consultation Forum, which includes representatives of the member states as well as lobbyists for industry and NGOs.

In the end, a win-win situation seemed to have been created for (almost) everyone. The industry could sell its expensive energy-saving light bulbs, bulb designers would receive new commissions for the necessary light bulbs and environmental organizations and politicians could claim credit for a success in the fight against climate change.

The regulatory committee approved the proposal on Dec. 8, 2008, and none of the member states raised any objections. At this point, while lawmakers seemed to have been asleep at the wheel, the general public still had no idea about what was being cooked up for them. Finally, when the European Commission adopted Directive 244/2009, on March 18, 2009, the fate of the tungsten wire was sealed.

An Environmental ‘Crime’?

To this day, environmental groups from Greenpeace to the German Environmental Aid Association (DUH) welcome the mandatory switch to the energy-saving light bulb. But for chemist Michael Braungart, the new products are “a crime” owing to the highly toxic mercury they contain. “In the name of protecting the environment, the EU is forcing its citizens to bring toxic waste into their homes,” says Braungart, who calls the legislation “perverse.”

In a 2010 study, the German Federal Environment Agency (BMU) concluded that if one of the bulbs is accidentally broken, it is sufficient to simply open the windows and air out the space. But even if the bulbs are not broken, disposal is problematic. Since the EU does not require retailers to take back the bulbs, 80 percent end up in household garbage, leaving the mercury to ultimately seep into the soil or groundwater.

But as much as opinions diverge on energy-saving light bulbs, there is widespread agreement over the problematic nature of decision-making procedures in Brussels. The EU’s two legislative bodies, the Council of the European Union and the European Parliament, had actually meant to use the 2009 Lisbon Treaty to wrestle back some authority from the European Commission, its executive body. But, instead, the bureaucracy has become even more powerful.

After a tough battle, the following solution was eventually rubber- stamped: The Commission can adopt laws via either a “delegated act” or an “implementing act.” In the former case, it is no longer necessary to involve an expert committee or engage in any consultations. The European Parliament merely has a right of revocation and a deadline for objections.

In the case of implementation authority, the Commission must consult with a committee consisting of representatives of the member states. Depending on the procedure, this committee can obstruct Commission proposals or merely provide consultation — but it doesn’t have a veto. Lawmakers decide on which procedure will apply in a given case.

For Holger Krahmer, a member of the European Parliament for Germany’s business-friendly Free Democratic Party (FDP), the reform is a complete failure. “We are heading for a dictatorship of bureaucrats,” he says. Krahmer is on the energy committee, which is using the Ecodesign Directive to make more and more products more energy-efficient.

For example, plans call for mandating that the heating plates of coffee makers are designed to only stay on for a specific amount of time. Vacuum cleaners are supposed to become more efficient with the additional of moveable suction mouths. Laundry detergent could be reformulated so that it dissolves fats at only 20 degrees Celsius (68 degrees Fahrenheit). And laundry itself could soon be cleaned using microwave or vacuum technology.

A debate over the showerhead of the future is also causing a certain amount of stress. Germany opposes water-saving showerheads. The country’s sewage pipes already threaten to dry up today because water- saving plumbing devices are making it so that not enough water is being flushed through the system. Everything from stoves to heating systems, ovens, windows and insulation is being tested and made more efficient by the EU.

When a refrigerator makes a beeping noise because the door has been left open too long, it’s probably because of the efforts of people working for EU Energy Commissioner Günther Oettinger. It might not even be long before bureaucrats will be telling Europeans how brown their toast and how hot their showers can be.

If the European Parliament or the Council of the European Union want to reject a measure, they will have to come up with a majority against it. If no one takes action, the provision automatically takes effect after a predetermined time period. For Krahmer, this presents an insurmountable hurdle. “Neither the Council of the European Union nor the European Parliament has the muscle to oppose the power of the bureaucrats,” he says.

The German think-tank Centre for European Policy (CEP) is also skeptical. “Instead of enacting laws, lawmakers are now supposed to block them,” says spokesman Ralf Jaksch, noting that the new procedures are “difficult to reconcile with the fundamental principles of democracy.” For Sven Giegold, a member of the European Parliament with Germany’s Green Party, the ability to monitor decisions depends heavily on the commitment of individual members. But even the flood of information is increasingly overwhelming even the most industrious. “Perhaps our economic system has now become too complex for a democracy,” he says}.

Ακολούθησε: Η Οδηγία No 244/2009 τον Μάρτιο τού 2009, με την οποία έμπαιναν συγκεκριμένα κριτήρια για να χαρακτηρίζεται ένα προϊόν ενεργειακά αποδοτικό. Ακολούθησαν πλήθος διευκρινιστικών οδηγιών, όπως η οδηγία 98/11/ΕΚ Κ.Δ.Π. 221/2003, ένας κατ’ εξουσιοδότηση κανονισμός τής Ε.Ε. με αριθ. 874/2012 μια οδηγία η οποία εφαρμοζόταν από την 1η Σεπτεμβρίου τού 2013 για να καταλήξουμε στην τελευταία οδηγία στις 25 Αυγούστου 2015/1428.

2http://ec.europa.eu/health/scientific_committees/emerging/docs/scenihr_q_025.pd

1 Σ.τ.Χ.Μ.: Η διαδικασία που οδήγησε στην απαγόρευση χρήσης λαμπτήρων πυράκτωσης και την αναγκαστική εκ των πραγμάτων που ακολούθησαν χρήση τοξικών λαμπτήρων ήταν μακρόχρονη. Ξεκίνησε με την Οδηγίας 2005/32/ΕC τού Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και τού Συμβουλίου στις 6 Ιουλίου τού 2005 με την οποία τέθηκε η βάση για να υπάρξουν οι προδιαγραφές σε προϊόντα που χρησιμοποιούν ενέργεια κατά τη χρήση τους. Ακολούθησαν οι προτάσεις μια ιδιωτικής τεχνικής εταιρείας κολοσσού, (Preparatory Studies for Eco-design Requirements of EuPs – Lot 19: Domestic lighting Final Task Report – Task 1: Product Definition – Study for European Commission DGTREN unit D3, contact: Andras Toth, Contractor) σχετικά με τις προδιαγραφές που έπρεπε να τεθούν για τη χρήση οικολογικών προϊόντων. Υπενθυμίζω ότι οι αυτή η εταιρεία – κολοσσός είχε προχωρήσει σε διαφορετικές εκτιμήσεις(πολύ μεγαλύτερες) για τον αριθμό εκείνων που θα πληγούν από την αλλαγή φωτισμού αγνοώντας πως οι λάμπες «οικονομίας» εκπέμπουν και την φοβερά τοξική υπεριώδη ακτινοβολία Γ. Εάν πρόσθετε και αυτόν τον παράγοντα γίνεται σαφές ότι οι αριθμοί θα ήταν σημαντικά μεγαλύτεροι. Επιπλέον αγνοούσε εντελώς τις τεράστιες βλάβες στην υγεία που προκαλεί η κατά πολύ αυξημένη ακτινοβολία στο φάσμα τού μπλε των «οικονομικών».

Ακολούθως η υπόγεια δράση τού λόμπι των εταιρειών φωτισμού έδρασε αποδοτικά με αποτέλεσμα να καταλήξουμε στη φασιστική εφαρμογή αλλαγής ενός πλήρως ασφαλούς είδους φωτισμού. Ατό το παρασκήνιο αναλύει εν μέρει ικανοποιητικά με άρθρο του το γερμανικό περιοδικό “Σπίγκελ”. Το παραθέτω αυτούσιο εξαιτίας τής ιστορικής του αξίας:

* * *

{‘Dictatorship of the Bureaucrats’: Light-Bulb Ban Casts Shadow over EU Democracy, By Michaela Schiessl – Spiegel online.

“The EU has made a decision without consulting citizens and, in doing so, it has massively intervened in our quality of life,” says Hannot, the light- bulb activist. This paternalism and lack of transparency almost aggravates him more than doing without the stronger, warmer light of incandescent light bulbs. The makers of the documentary film “Bulb Fiction” even speculate that the European light-bulb lobby, including major companies like Philips and Osram, are behind the demise of the cheaper incandescent light bulb given the much larger profit margins associated with more expensive energy-saving light bulbs.

But there is also someone else behind the phase-out of incandescent bulbs: Sigmar Gabriel, the current chairman of he center-left Social Democratic Party (SPD), Germany’s largest opposition party.

The 53-year-old — who is undoubtedly a shining light for the Social Democrats today — wanted to make a name for himself in 2007, when he was the federal environment minister. At the time, Germany was ruled by a grand coalition made up of the SPD, Chancellor Angela Merkel’s center-right Christian Democratic Union (CDU) and its Bavarian sister party, the Christian Social Union (CSU), and Germany had just assumed the six-month rotating presidency of the European Council presidency in Brussels. Gabriel was seeking the international spotlight.

In February, after Australia announced a ban on incandescent light bulbs, Gabriel wrote to the EU environment commissioner, saying: “Europe can no longer afford products with a degree of efficiency of only 5 percent, such as conventional light bulbs.”

He proposed using the Ecodesign Directive, drafted in the European Parliament in 2005, as the legal basis for a ban in Europe. Under the directive, products that consume energy must be designed to be as energy-efficient as possible.

The EU parliamentarians were just as enthusiastic as the Council of the European Union. Perhaps it was because a ban on incandescent light bulbs, which would be relatively easy to implement, would enable them to score some quick victories on the climate front. After all, the EU’s pledge to reduce carbon dioxide emissions by 20 percent by 2020 was highly ambitious from the start.

The proposed light-bulb ban had come along at just the right time, and it was up to the Commission to develop the necessary directives. The complicated EU process known as comitology, whereby its legislative bodies delegate detailed implementing measures to the executive, had begun. Since then, the issue has been an ongoing topic in back-room meetings in Brussels.

In a preliminary study, experts working with representatives from both industry and environmental groups developed a working document. In March 2008, the document was submitted to the Ecodesign Consultation Forum, which includes representatives of the member states as well as lobbyists for industry and NGOs.

In the end, a win-win situation seemed to have been created for (almost) everyone. The industry could sell its expensive energy-saving light bulbs, bulb designers would receive new commissions for the necessary light bulbs and environmental organizations and politicians could claim credit for a success in the fight against climate change.

The regulatory committee approved the proposal on Dec. 8, 2008, and none of the member states raised any objections. At this point, while lawmakers seemed to have been asleep at the wheel, the general public still had no idea about what was being cooked up for them. Finally, when the European Commission adopted Directive 244/2009, on March 18, 2009, the fate of the tungsten wire was sealed.

An Environmental ‘Crime’?

To this day, environmental groups from Greenpeace to the German Environmental Aid Association (DUH) welcome the mandatory switch to the energy-saving light bulb. But for chemist Michael Braungart, the new products are “a crime” owing to the highly toxic mercury they contain. “In the name of protecting the environment, the EU is forcing its citizens to bring toxic waste into their homes,” says Braungart, who calls the legislation “perverse.”

In a 2010 study, the German Federal Environment Agency (BMU) concluded that if one of the bulbs is accidentally broken, it is sufficient to simply open the windows and air out the space. But even if the bulbs are not broken, disposal is problematic. Since the EU does not require retailers to take back the bulbs, 80 percent end up in household garbage, leaving the mercury to ultimately seep into the soil or groundwater.

But as much as opinions diverge on energy-saving light bulbs, there is widespread agreement over the problematic nature of decision-making procedures in Brussels. The EU’s two legislative bodies, the Council of the European Union and the European Parliament, had actually meant to use the 2009 Lisbon Treaty to wrestle back some authority from the European Commission, its executive body. But, instead, the bureaucracy has become even more powerful.

After a tough battle, the following solution was eventually rubber- stamped: The Commission can adopt laws via either a “delegated act” or an “implementing act.” In the former case, it is no longer necessary to involve an expert committee or engage in any consultations. The European Parliament merely has a right of revocation and a deadline for objections.

In the case of implementation authority, the Commission must consult with a committee consisting of representatives of the member states. Depending on the procedure, this committee can obstruct Commission proposals or merely provide consultation — but it doesn’t have a veto. Lawmakers decide on which procedure will apply in a given case.

For Holger Krahmer, a member of the European Parliament for Germany’s business-friendly Free Democratic Party (FDP), the reform is a complete failure. “We are heading for a dictatorship of bureaucrats,” he says. Krahmer is on the energy committee, which is using the Ecodesign Directive to make more and more products more energy-efficient.

For example, plans call for mandating that the heating plates of coffee makers are designed to only stay on for a specific amount of time. Vacuum cleaners are supposed to become more efficient with the additional of moveable suction mouths. Laundry detergent could be reformulated so that it dissolves fats at only 20 degrees Celsius (68 degrees Fahrenheit). And laundry itself could soon be cleaned using microwave or vacuum technology.

A debate over the showerhead of the future is also causing a certain amount of stress. Germany opposes water-saving showerheads. The country’s sewage pipes already threaten to dry up today because water- saving plumbing devices are making it so that not enough water is being flushed through the system. Everything from stoves to heating systems, ovens, windows and insulation is being tested and made more efficient by the EU.

When a refrigerator makes a beeping noise because the door has been left open too long, it’s probably because of the efforts of people working for EU Energy Commissioner Günther Oettinger. It might not even be long before bureaucrats will be telling Europeans how brown their toast and how hot their showers can be.

If the European Parliament or the Council of the European Union want to reject a measure, they will have to come up with a majority against it. If no one takes action, the provision automatically takes effect after a predetermined time period. For Krahmer, this presents an

insurmountable hurdle. “Neither the Council of the European Union nor the European Parliament has the muscle to oppose the power of the bureaucrats,” he says.

The German think-tank Centre for European Policy (CEP) is also skeptical. “Instead of enacting laws, lawmakers are now supposed to block them,” says spokesman Ralf Jaksch, noting that the new procedures are “difficult to reconcile with the fundamental principles of democracy.” For Sven Giegold, a member of the European Parliament with Germany’s Green Party, the ability to monitor decisions depends heavily on the commitment of individual members. But even the flood of information is increasingly overwhelming even the most industrious. “Perhaps our economic system has now become too complex for a democracy,” he says}.

Ακολούθησε: Η Οδηγία No 244/2009 τον Μάρτιο τού 2009, με την οποία έμπαιναν συγκεκριμένα κριτήρια για να χαρακτηρίζεται ένα προϊόν ενεργειακά αποδοτικό. Ακολούθησαν πλήθος διευκρινιστικών οδηγιών, όπως η οδηγία 98/11/ΕΚ Κ.Δ.Π. 221/2003, ένας κατ’ εξουσιοδότηση κανονισμός τής Ε.Ε. με αριθ. 874/2012 μια οδηγία η οποία εφαρμοζόταν από την 1η Σεπτεμβρίου τού 2013 για να καταλήξουμε στην τελευταία οδηγία στις 25 Αυγούστου 2015/1428.

 

Η πραγματικότητα πίσω από τις «4 αλήθειες και τα 7 ψέματα για τις λάμπες εξοικονόμησης»

Γράφει:

Ο Χρήστος Μουσουλιώτης

Με τον τίτλο «4 αλήθειες & 7 ψέματα για τις λάμπες εξοικονόμησης», δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή» ένα κείμενο σχετικό με τις λάμπες «οικονομίας» που γνώρισε και γνωρίζει μεγάλη αναγνωσιμότητα στο ίντερνετ, χωρίς να έχει υπάρξει μέχρι σήμερα οποιαδήποτε κριτική για το περιεχόμενό του.

Επειδή έχω παρατηρήσει ότι ορισμένοι καταναλωτές πιστεύουν τυφλά τα ισχυριζόμενα σε αυτό, έκρινα σκόπιμο να συμπεριλάβω μια κριτική, (δεν υπάρχει στην πρώτη έκδοση τού βιβλίου μου), όπου σχολιάζονται αναλυτικά, σημείο προς σημείο, τα ζητήματα που τίθενται, τα οποία σε ορισμένες περιπτώσεις, όχι μόνο προκαλούν την κοινή λογική, αλλά είναι άκρως επικίνδυνα για τους καταναλωτές.

Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή», στις 4.4.2008, ύστερα από ρεπορτάζ τής δημοσιογράφου Τάνιας Γεωργιοπούλου. Ρωτήθηκε ένας ειδικός επί τού θέματος των λαμπτήρων «οικονομίας», ο καθηγητής ενεργειακού σχεδιασμού στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας κ. Άρης Τσαγκρασούλης, ο οποίος προσπάθησε να απαντήσει σε προβληματισμούς καταναλωτών σχετικά με την τοξικότητα, και άλλα θέματα των λαμπτήρων «οικονομίας». Δυστυχώς, με τις απαντήσεις που έδωσε έθεσε σε κίνδυνο την υγεία των καταναλωτών, ενώ παράλληλα στα περισσότερα σημεία οι απαντήσεις του δείχνουν είτε άγνοια, είτε αποσιώπηση κρίσιμων δεδομένων.

Επειδή οι απαντήσεις του συνέτειναν κατά πολύ στην παραπληροφόρηση των καταναλωτών θεώρησα αναγκαίο να υπάρξουν  11 σχόλια, που το κάθε ένα από αυτά αντιστοιχεί στις απόψεις τού κ. Καθηγητή, βασισμένα στην έρευνα τής υπάρχουσας επιστημονικής βιβλιογραφίας.

 

Από εδώ μπορείτε να κατεβάσετε το σχετικό κείμενο →  Η πραγματικότητα πίσω από τις «4 αλήθειες & τα 7 ψέματα για τις λάμπες εξοικονόμησης»

Ο αόρατος και θανατηφόρος φασισμός στην καθημερινή ζωή

Οι περισσότεροι άνθρωποι αγνοούν ότι υφίσταται ένας αόρατος και θανατηφόρος φασισμός σε κάθε δευτερόλεπτο τής καθημερινής ζωής με τις ποικίλες εκπομπές τής αόρατης άγευστης, άηχης, άοσμης ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας, που σαρώνει αδιακρίτως τους πάντες διασπώντας το DNA των κυττάρων και επιφέροντας μυριάδες βιοχημικές αλλαγές στον οργανισμό.

Η μεγάλη απάτη στο ζήτημα τής ασφαλούς χρήσης και των υποτιθέμενων ασφαλών ορίων εκπομπής τού ηλεκτρομαγνητικού νέφους, έγκειται στο αποσιωποιημένο γεγονός ότι δεν υπολογίζονται αθροιστικά. Στην καθημερινή ζωή, με άλλα λόγια, βαλλόμαστε από πολλαπλά και ποικίλα ηλεκτρομαγνητικά πεδία, ενώ κάθε είδους μεροληπτική αξιολόγηση των ορίων ασφαλείας τους γίνεται μόνο για κάθε ένα από αυτά.

Βεβαίως, ακόμα και η μέτρηση των ορίων ασφαλείας για κάθε ένα από αυτά τα πεδία δεν είναι αντικειμενική. Παγκόσμια συμφέροντα τού βιομηχανικού και στρατιωτικού κατεστημένουν επιθυμούν μανιωδώς να παραμείνουν ασύδοτες οι ποικίλες θανατηφόρες εκπομπές τους.

Μικρό δείγμα τής παρανομίας και ασυδοσίας, η οποία παραβιάζει ωμά το οικογενειακό άσυλο, τα συνταγματικά μας δικαιώματα και τους υφιστάμενους νόμους. δίνει το κατωτέρω θέμα:

Κατεβάστε από εδώ: → Ωμή η παραβίαση τού οικογενειακού ασύλου με το πανταχού παρόν, αόρατο, αθόρυβο, άοσμο και άγευστο ηλεκτρομαγνητικό νέφος

Η επικινδυνότητα των λαμπτήρων «οικονομίας» και η πλήρης «άγνοια» τής Greenpeace

Εξελίσσεται μια απίστευτη παραπληροφόρηση σε βάρος των καταναλωτών με αυτά τα «αγγελουδάκια» που φέρουν πάναγνα πράσινα φτερά με την ονομασία λαμπτήρες «οικονομίας». Για χάρη τους δεν τηρείται καμία επιταγή τού νομοθετικού πλαισίου διάθεσής τους, ενώ αποτελούν στην πραγματικότητα επικίνδυνο προϊόν, τόσο για τους καταναλωτές όσο και για το περιβάλλον, το οποίο μάλιστα υποχρεούνται να καταναλώσουν με βάση φασιστική οδηγία τής Κομισιόν.

 

Οι καταναλωτές μπαίνουν σε σοβαρό κίνδυνο παραμένοντας ανενημέρωτοι για μια σειρά κρίσιμα ζητήματα, που αφορούν τη χρήση, την πιθανή θραύση και την υποτιθέμενη ανακύκλωση, τις επικίνδυνες ακτινοβολίες που εκπέμπουν, την άκρως επικίνδυνη για τη λειτουργία μύριων βιολογικών ρυθμών συχνότητα μπλε φωτός που εκπέμπουν, τις ποικίλες βλαβες από τις επικίνδυνες υπεριώδεις ακτινοβολίες, αλλά και για τις άλλες  επικίνδυνες ηλεκτρομαγνητικές συχνότητες που σαρώνουν το περιβάλλον όπου ανάβουν, γεγονότα για τα οποία η Greenpeace δείχνει επικίνδυνη και πλήρη άγνοια.

Την ίδια στιγμή καμία οργάνωση προστασίας των καταναλωτών δεν ζητά – όπως θα έπρεπε να κάνει υποχρεωμένη εκ τού καταστατικού λειτουργίας της – να τηρηθεί το προεδρικό διάταγμα, που πολύ απλά ορίζει για αυτά τα τοξικά φώτα, ότι οι διακινητές και παραγωγοί οφείλουν να ενημερώνουν τους καταναλωτές για τις δυσμενείς επιδράσεις στην ανθρώπινη υγεία και το περιβάλλον επικίνδυνων ουσιών, μέσω των οδηγιών χρήσης ή στο σημείο πώλησης.

Το υφιστάμενο σκοτάδι ενημέρωσης (κόντρα στο νόμο) δεν είναι τυχαίο. Αποτελεί μέρος τής συστηματικής διαφημιστικής καμπάνιας, που προστατεύει τους λαμπτήρες «οικονομίας», ώστε να γίνουν μέρος των καταναλωτικών συνηθειών μας, (όπως περίπου και η συνήθεια τού καπνίσματος), για να είναι στη συνέχεια δύσκολη η αφαίρεσή τους.

Το σχετικό θέμα παρουσιάζεται με βελτιώσεις και κρίσιμες διευκρινίσεις, επειδή μερικά από αυτά τα πρασινόφτερα αγγελουδάκια αποκαλύφθηκε παλαιότερα (από την ίδια την Γκρινπίς, η οποία τους προωθεί σήμερα…) ότι ήταν βουτηγμένα ακόμα και στη ραδιενέργεια. Διαβάστε αυτά που αναφέρει η έρευνα τού πρώην επικεφαλής τής Γκριπνίς στο Αμβούργο Δρα Κλάους Στέινεκ, για να πληροφορηθείτε μια ακόμα σκοτεινή πλευρά αυτού τού κρίσιμου ζητήματος.

Κατεβάστε το θέμα από εδώ: → Η πλήρης άγνοια τής Greenpeace για τις πράσινες λάμπες

Πολύ επικίνδυνες οι λάμπες «οικονομίας» ειδικά για τα μικρά παιδιά

Γράφει:

ο Χρήστος Μουσουλιώτης

Ο παραλογισμός σε όλο του το Μεγαλείο. Η πλέον συστηματική έργαστηριακή έρευνα που έχει γίνει μέχρι σήμερα για τις λάμπες «οικονομίας» είναι αυτή που πραγματοποιήθηκε από τους επιστήμονες τής Υπηρεσίας Προστασίας Περιβάλλοντος τής πολιτείας Μέιν των ΗΠΑ. Σε αυτή αναφέρεται σαφώς ότι δεν θα πρέπει να εγκαθίστανται τέτοιες λάμπες σε χώρους όπου βρίσκονται παιδιά και άλλα ευπαθή άτομα.

Παρά ταύτα, ουδείς φαίνεται να το παίρνει σοβαρά. Κυρίως οι οικολογούντες. Προφανώς έχουν περισσότερη ισχύ οι δηλώσεις όσων κερδίζουν από αυτό το υπερτοξικό προϊόν.

Κατεβάστε από εδώ το σχετικό θέμα και…αφήστε τις τρίχες τού κεφαλιού σας να σηκωθούν ελεύθερα… → Πολύ επικίνδυνες οι θραυσμένες λάμπες «οικονομίας» ειδικά για τις ευπαθείς ομάδες πληθυσμού